Debora

waar werd, haar echtgenoot en zijn moeder, klopte haar hart van verwachting. Dus Sara kwam, Sara voelde reeds nu den geheimzinnigen band, dien het kindje leggen zou. O — zoo haar moeder, haar vader.....

Zij stond op en trad haar schoonmoeder zeven passen tegemoet. En, toen zij tot voor haar genaderd was, kuste zij innig dankbaar de hand van de moeder en voerde haar mede, haar huis in.

En den middag door bleef Sara bij haar en haar woors den klonken vriendelijk, haar gelaat was niet bedekt van misnoegen.

Dien avond, toen zij en Samuel alleen waren gebleven, spraken zij beiden veel over den heel vroegen tijd van geluk. Waarom zou, nu Sara met haar verzoend was, zulks ook niet met de heele familie kunnen plaats vinden.

Als slechts de gramschap van Samuel’s broeders en oom wilde stillen, dan kon wellicht een weerschijn van het oude geluk voor hen allen verrijzen. Dan zou haar familie den Giliad mogen afdalen en weer bij haar vers blijf zoeken in het geliefde Sukkoth.

»Hoop niet te ijdel lieve Debora,« zei Samuel toen, «bloedwraak is zoo fel en diep, hoop niet op haar vers sterven. Zie, mijn broeders die u voorheen liefhadden als hun zuster, kunnen nu niet ademen in uw tegens woordigheid. Hoe zouden zij dan het verblijf van uw vader in Sukkoth kunnen dulden.«

Bij die woorden overtoog wel een droefheidswaas haar gelaat, doch tot tranen kwam het niet; was niet een groot geluk aanstaande.

Nog eenige weken en Sippora, Debora’s Ismaëlietisch meisje en Beliak, Samuel’s heidenknecht werd de blijde verwachting kenbaar gemaakt. Dat gebeurde op een avond dat de lauwe koelte hen voor de woning had ges lokt, waar zij gevieren luisterden naar der vogelen nachtes lied, in ’t gindsche hout.

Beliak stond aanstonds op en vertrok naar de kleine schuur die hem tot verblijf en werkplaats strekte.