Debora

Samuel’s broeder, was woedend opgestaan en het huis uitgeloopen. Na dien dag bezocht Samuel zijn moeder zonder haar, om den vrede te bewaren, met allen die hij liefhad.

Nu stond hij voor zijn moeder, voor haar die hij de meeste liefde en hoogsten eerbied verschuldigd was en wachtte. Wachtte op wat zij zeggen zou, nu hij haar zoo spoedig was komen vertellen, het blijde nieuws vanzijnhuis.

Zou ze in zwijgen blijven volharden om haar vijand* schap jegens den vader van zijn vrouw ? Zou haar ge* moed, dat zoo vol van liefde was voor eigen kinderen, dan gesloten blijven voor haar kindskinderen ?

Was het niet altijd der kinderen Israel’s hooge trots ge* weest, kinderen en kindskinderen op de knieën te wiegen en kon een der heidensche stammen rondom hen bogen op zoo’n liefdevol familieleven, als er onder hen bestond?

»Moeder, waarom zwijgt u ?« vroeg Samuel ten laatste. »Glinstert niet voor uw oogen een weerglans van de zon die voor mij is opgegaan ? Ben ik zoo onwaardig uw zoon te zijn dat mijn geluk u niet meer verheugt ? Moe* der zeg het mij.«

»’t Is niet onverschilligheid voor uw geluk dat mij doet zwijgen, mijn zoon, maar de pijn die aan mijn hart knaagt en nooit meer te stillen is.«

»Debora is onschuldig.ee zei Samuel zacht, »zoo zal ook mijn eerstgeborene zijn. Moeder, moeder, raakt mijn hoop en geluk dan heel niet uw teedere hartesnaren ?«

»Wat wilt ge dan dat ik doe, Samuel ?« vroeg Sara na een poos van zwijgen. »Gij en Debora zijt in Gods hand, Hij behoede u beiden.«

»Ga met mij mede, moeder, nog dezen middag. Kom aanzitten aan mijn tafel en deel in de vreugde van mijn Debora, zooals uwe en vaders moeder, dat bij u deden.«

Toen stond Sara op en gaf eenige opdrachten aan den dienstbare, die de oudste in jarental was, en ging mee met Samuel, naar het huis waar hij woonde.

Toen Debora, aan den ingang gezeten, in de verte ge*