Debora

nieuws en snelde zij den weg op, langs welken hij komen moest. Maar, toen zij hem, die haar vreugde en verdriet deelde eindelijk ontmoette, zweeg ze en wandelde ze slechts naast nem voort, met opgericht hoofd en van geluk stralende oogen.

En laat in den avond eerst, fluisterde zij van haar zoete zekerheid.

*    4

*

Hoe anders werd nu haar leven. Bedroefd mocht zij nu niet meer zijn, want mocht zij zóó den Schepper danken, voor Zijn goedheid ? En vol hoop wilde zij wezen, vol hoop en geloof opdat het ongeboren kind, dat nu al met haar zou deelen.

Want, had zij niet alle reden tot hoop, nu haar het grootste geluk te wachten stond, wat een vrouw kan ontvangen ? Zou het kindje, geboren, niet een levend bewijs zijn van haar liefdesleven met Samuel ? En bracht het niet met zijn komst een boodschap, dat de Algoede haar huwelijk goeddacht en zegende ?

En als God de Vader haar huwelijk zegende, zou haar aardsche vader dit dan ook niet doen ? Zou hij nog toornig blijven op haar, als uit haar schoot een bode van Gode’s goedheid en genade geboren was ?

»Ja, ja,« jubelde het iederen 'morgen in haar, als zij opstond en vol liefde haar bezigheden aanving, vader zal vergeven en moeder tot mij zenden en mijn broers en kleine Lea. En zij zullen mij vertellen van zijn vers giffenis en mij met hen nemen den hoogen berg op, als de zon niet zoo schroeiend schijnt. En dan zal ik dragen, met lichte armen, mijn neerlijk kindje en ik zal het leggen in zijn armen. Zoo, zal mijn eerste inkomste zijn en zijn omhelzing zal mijn vergiffenis beduiden.«

En den langen dag door, dacht zij telkens en telkens aan het kindje, geboren uit haar en reeds opgroeiend in haar en Samuel's woning. Hoe het zou wankelen op zijn te lichte beentjes, hoe het zou spartelen op den grond.