Debora

blik naar Joseph als verwachtte hij dat deze het moei* lijke gesprek zou aanvangen, dat over Debora’s rust moest beslissen. Doch Joseph ben Simon gaf geen tee= kenen daartoe, zeide geen woord.

Zoo ging een gedeelte van een uur voorbij en zwijgen bleef rondom hen waren. Samuel voelde zich gedrukt en vreesde voor het welslagen van zijn tocht.

Eindelijk strekte hij de hand uit naar Joseph ben Simon en blikte hij tegelijk naar het lammetje en de vruchten.

»Wil mijn kleine gave aanvaarden,« zei hij zacht. »Ze is van het beste, wat ik bezit.«

»Voor mijn gastvrijheid neem ik geen dank en geen geschenk. Iedere reiziger, die hier langs gaat, is welkom bij Joseph ben Simon, den balling en een ieder kan hier rusten naar welgevallen en zich laven aan zijn schamelen mondkost. Docli dank of belooning neemt hij niet.«

»Neem het dan uit liefde, als een teeken van eerbied van uw dochter Debora.«

»Hadde ik een dochter Debora dan ware zij in haar vaders ballingschap hier. Doch ik zie haar niet meer.«

»Mag zij dan komen ?« vroeg Samuel beschroomd.

Even toornde het oog van den vader, doch aanstonds keerde er weer berusting in.

»Wat weet ik van een dochter, die haar ouders heeft verlaten. Spreken wij van hen die wij kennen, niet van hen die zijn gegaan.«

Samuel wou nog spreken: nog véél zeggen, doch hij dorst niet meer. Moeder had haar hoofd voorovergebo* gen en snikte zachtjes, en de oude man keek star voor zich uit. Hij wilde nu niet' oneerbiedig jegens hem zijn en stond op, het hart van rouw vervuld, wegens het , versterven van zijn zoete hoop.

»Dus dan ga ik weer zooals ik gekomen ben ? Hebt ge niets meer te zeggen ?«

Joseph schudde Kort het hoofd en blikte dan naar het lammetje en de vruchten.