Debora

liefde en mijn broeders mogen niet spreken tot mij.

Samuel ontroerde diep en wist niets tot troost te zeggen.

»Is er — dan iemand hier geweest, tijdens mijn afwezig* heid ?« vroeg hij dan.

Ze schudde het hoofd en zweeg.

Hij nestelde haar teeder tegen zich aan, en gelijk een moeder haar jongen lieveling, zoo liefkoosde hij haar.

Hij streelde haar haren en haar wangen, nam haar han* den een voor een in de zijne en noemde haar met de liefste, zoetste naampjes. En stibaan bedaarde ze en ver* telde dan, hortend en afbrekend, het voorgevallene aan de omheining.

Samuel keek ernstig voor zich. Hij had wel begrepen dat zij niet lang zou kunnen ontberen, de liefde van hen, die haar jeugd hadden behoed en van de anderen met wie ze haar liefste, jonge jaren had doorgebracht. Doch nim* mcr had hij kunnen vermoeden dat Joseph ben Simon zoo hardnekkig zou blijven en zoo onverzoenlijk om zelfs dit aan zijn kinderen te verbieden.

«Morgen ga ik den berg op,« zei hij eindelijk, zacht.

«Waarvoor ?« fluisterde Debora.

»Dat weet ik nog niet,« zei hij aarzelend. «Morgen ga ik den berg op, en breng als God het wil, goede tijding met mij terug.

Debora zuchtte doch antwoordde niet. Zij wist beter dan Samuel hoe vader was en dat hij niet gemakkelijk viel af te brengen van zijn eenmaal aangenomen houding. Doch niet wetend wat haar echtvriend en meester zich tot taak stelde, wilde zij hem niet noodeloos den moed daartoe reeds tevoren ontnemen.

Den volgenden ochtend stond hij vroeg op en zocht zijn edelste vruchten uit, waaronder een mandje met de schoonste dadels. Ook nam hij met zich een heerlijk, eenjarig lam, een troeteldier van Debora. Zij zag het en begreep, doch zei geen woord van misnoegen.

Nu omarmde en kuste hij haar teeder en spoedde zich daarna voort, Sukkoth uit. De ochtend was helder aan*