Debora

roerloos naast haar. De tranen die zijn oogen vulden, benevelden zijn blik.

Joseph ben Simon ging met de knapen, zwijgend en met gebogen hoofd, den berg weer op.

HOOFDSTUK III.

Samuel en Debora werden man en vrouw voor het oog van den Allerhoogste en voor dat der menschen. Doch geen andere feestelijkheden dan de strikt voorge* schrevene, werden bij dat huwelijk gevierd.

De andere zonen en dochters van Juda ben Izak bemoeiden zich niet met de bruid van hun broeder Samuel. Bij hen stak de wrok diep op den dood van hun vader. Sara, de moeder, voerde Debora tot haar bruidsbed, doch omhelzen deed ze haar niet. Was niet van haar zijde gerukt, door toedoen van den vader der bruid, de man harer jeugd, die haar sponde had gedeeld,

Niettemin, ging Samuel welgemoed zijn nieuw leven in. Hij had haar, naar wien zijn ziel dorstte tot vrouw gekregen en nu wilde hij haar geven, de melk en den honing van het leven, na al het bittere, dat zij had geproefd. Klein was wel zijn^landgoed dat hij te bebouw wen had en weinig in tal de schapen en het groote vee doch zijn hoop lachte.

Was hij niet sterk, werklustig en godvruchtig en had hij niet altijd getracht te handelen naar welbehagen van den Schepper ? Waarom zou er dan niet zegen dalen op zijn arbeid in het veld en op zijn leven met de geliefde vrouw ?

Wel kwijnde Debora in stilte, zag hij, maar zou dat niet slijten met den tijd ? Zouden arbeid en afleiding ook haar niet voldoening verschaffen, naast het geluk van met hem te zijn ?

De dagen gingen voorbij en zij groeiden tot weken.