Debora

had. En hij herinnerde zich dat, toen eens een felle ziekte haar op haar legerstede wierp en zij daarvan in weken niet kon verrijzen, hij vurig had gebeden tot Jehova, om al zijn bezittingen, al zijn geluk, zijn oogen en zijn leven te nemen, als zijn Rachel maar mocht her* stellen en de morgenzon zien verrijzen. En toen had de Algoede zijn gebeden in genade aangenomen.

En mocht hij nu hardvochtiger zijn dan de Koning der koningen, de Heer der heirscharen ?

»Kunt ge niet in liefde afscheid nemen van uw Debora, en haar zegenen ?« vroeg Samuel diep bewogen door zijn ontroering.

»In den nacht,« droef trilde Joseph’s stem, »in den nacht is zij gegaan van haar die haar gebaard heeft, van hem die haar weg heeft geëffend. Zij heeft vergeten, voor hem die in de toekomst alles voor haar kan zijn, ons die alles voor haar waren, tot heden.

Kan ik dan van haar scheiden in liefde en haar zegenen? Kan dan mijn hand rusten op het hoofd van de ongehoorzame ?«

»Vaaer — Vader!« kreet het meisje, »heb mij lief. Ik kan niet leven mijn heele leven, op den berg, ver van hem en buiten liefde. Ik kan niet doemen mijn schoot tot onvruchtbaarheid als rustte Gods vloek op mijn hoofd.«

»Ik kan haar niet zegenen.«

»Vader — vader ...«

»Heeft zij niet de droefheid geroepen in mijn hart? Heeft haar hand niet de wonde opengescheurd en mij mijn levensleed opnieuw ten volle geopenbaard ?

Ik ga — ik vloek u niet — doch zegenen kan ik u ook

niet. Mijn____ oudste____ dochter.... is van mij____

gegaan...

Sjemang, Jitsroël, Adonoi, Elouheinose ... Adonoi... Egod I

Debora was bij het heilige gebed voorover gevallen. Ze snikte niet meer en bewoog zich niet. Samuel stond 14