Debora

verlicht. Hij dankte den Eeuwige dat de jonge man tot inkeer was gekomen en bad, dat dit blijven zou voor altijd.

Nu wendde hij zich tot de jonge vrouw. Hij maakte van de gaven der vrouwen in Sukkoth een smakelijke spijs voor haar gereed, als ware hij haar moeder en zij een hulpeloos kind. En zelf at hij ook een weinig. Daarna besprak hij met den wagenvoerder, Abdon ben Samgar, dat zij beurt om beurt bij haar zouden waken.

Als alles stil was en in diepe rust, hoorde Levie die de eerste wake hield, een gedruisch naderbij komen, als van een aansluipend dier. Denkende dat het Elon was, zette hij zich voor den wagen, in de richting van den komende, bereid Debora voor een aanslag te behoeden, met zijn zwakke krachten.

Dan hoorde hij echter een zachte, hem bekende stem :

»Levie ben Afram — zijt gij daar ?«

»JaI« riep hij zachtjes weer. Nu trad Ezechiël te voorschijn.

Elon had hem onder de hoede van een man over tien gesteld en hem verboden bij zijn zuster te komen.

Doch, gedreven door broederliefde en bezorgdheid was hij ongehoorzaam geweest en had hij haar tóch opgezocht.

» Waakt gij bij mijn zuster ? Mag ik haar zien ? Mag ik tegen haar spreken ? Zou zij mij wéér niet willen kennen ?«

»Stil mijn jongen 1«

»Laat ik haar dan toch even zien en een enkel woordje tegen haar zeggen. Ze mag niet boos op me zijn. Ik heb altijd veel van haar gehouden, en zij van mij ook. Toe toe — toe dan, goede, wijze Levie.«

De oude man, ontroerd door het smeeken van den jongen liet toe dat hij haar zwijgend in het gelaat keek.

»Ze is niet boos op u, arm kind, doch ze is ziek. Bid God dat Hij haar spoedig genezing zende.

Je mag echter niet wéér hierheen komen, zoo midden in den nacht. Wees uw bevelhebber niet ongehoorzaam — en verkort ook niet uw nachtrust, door tochten als deze.

Als ge Elon ziet en zijn gelaat is welwillend, vraag