Debora

Toch bedwong hij veelal zijn lust om vooruit te sneb len. Immers reed vooraan zijn legertje de wagen van Abs don ben Samgar, waarin Debora zat.

Den ganschen dag zat zij op een lage zitbank, het ges laat vooruit gewend. En schoon ze zelden de oogleden opsloeg, scheen zij zich volkomen bewust van al hetgeen rondom haar gebeurde.

Naast haar wagen, schreed Levie ben Afram voort. Hij hield de gelofte, bij zichzelven afgelegd, dat hij voor haar waken zou. Reeds den eersten nacht werd zijn kracht op de proef gesteld. Elon, vervuld van liefdevers langen naar de schoone, jonge vrouw, had hem gezegd dat hij zich moest verwijderen. Doch hij weigerde.

»Ik gelast u, deze jonge vrouw verre te blijven, Levie ben Afram,c< zcide Elon toen. »Weet dat ik bevel voer over dit leger.«

»Maar niet over mij, Elon ben Jiphtach,« gaf hij waardig ten antwoord. »Zie in mij den vertegenwoordis ger der familie en van den man dezer ongelukkige. Zoos lang hij niet bij haar is tot haar bescherming, zal ik haar hoeden.«

»Zij zelve vroeg u daar niet om, wijze van Sukkoth,« zei de knappe, jonge aanvoerder spijtig. »Zie zij bekoms mert zich niet eens om u.«

»Arme geesteszieke,« antwoordde de oude man mees warig, »arme ongelukkige vrouw. Wéét zij wel op dit oogenblik wat al of niet goed is voor haar?«

»Niettemin erkendet gij dat wijsheid spreekt uit haar mond,« hield de ander vol. «Niettemin rijdt zij voor mijn ieger uit en voert het aan.«

«Wat is uw antwoord, Debora ?« wendde hij zich tot haar. «Is het gezelschap van Elon ben Jiphtach onrein voor ^u ?«

«Onrein zijn slechts zij die zich vergrijpen aan Gods uitverkoren volk,« begon de jonge vrouw rustig. «Doch rein zijn zij die naar Zijn roepstem hooren en Zijn volk ter hulpe snellcn.«