Debora

Israël. Als wij allen oproepen en hen achterna gaan. dan is een broederkrijg het onvermijdelijk gevolg. En liever alles, dan dat. Laat hen die slapen, hun rust blijven genieten. Morgen vertrekken wij allen.«

» Waarom ? Waarheen ?«

»Wij gaan naar GiUGal, om de veren te bezetten, vóór Eglon dat kan doen. Als de hulptroepen uit het noorden zijn aangekomen, wier komst mij hedenmiddag gemeld werd, dan trekken wij den Jordaan over.«

»En Izak en Absom en alle onze krachtige, jonge mannen ?«

»Hun lot is in de hand van den Eeuwige,« zeide de jonge opperbevelhebber vol geloof. »En onze. plicht is het, Jeruzalem te verwittigen en te verdedigen, vóór het te laat is.«

Hij wenkte haar groetend met de hand en ging zijn tent weer binnen. Én zij snelde heen, het hart vol droefenis en twijfel.

Had zij wel goed gehandeld met Izak te laten gaan? pijnigde haar nu. En — had ze niet, vóór Samuel, Jehu moeten verwittigen ? Immers trok nu ook Absom, de vriend uit haar jeugd, een wissen dood tegemoet — en zoo óók, velen van Ruben’s beste jonge zonen.

Was dat alles nu de straf voor haar liefde voor Samuel?

HOOFDSTUK XVII.

Meerdere dagen waren voorbijgegaan sinds Manassé’s zonen uit Edrëi, Sukkoth hadden verlaten. Gemakkelij* ker ware hun weg geweest, indien zij de vlakten waren doorgetrokken. Doch Elon ben Jiphtach gaf de voor* keur aan den weg door het bergland omdat deze, schoon moeilijker te begaan, korter was en hem dichter leidde langs den Jordaan. Daarbij, hartstochtelijk ruiter als hij was, hield hij van hoogten en dalingen méér, dan van een voortdurend vlakken weg.

179