Debora

rustig werd in^het kamp. Gezeten voor haar tent, be« spiedde zij het langzaam versterven van het leven om haar en het geleidelijk uitdooven aller olielampjes in de tenten.

Toen de duisternis dik en zwart werd, slopen uit vele tenten mannen het kamp uit, voorzien van al hun was penen. Ze spoedden zich daarna snel voort naar het aan* gegeven vereenigingspunt.

Lea zag wel eenige schaduwen bewegen, doch hechtte daar geen bijzondere waarde aan. Zij dacht dat die mannen schildwachten waren, die hun posten gingen betrekken, of verliefde jongelingen die een zoet nachtpraatje zochten met hun liefste.

Wijl de duisternis reeds lang hing, kon Lea niet zien dat niet énkele mannen, doch meerdere honderden zich naar buiten spoedden. En door den afstand en wijl zij van droeve gedachten was vervuld, hoorde zij ook niet het gedempt gedruisch, dat kwam van de plek waar de mannen zich bijeenvoegden. Daar spande men de dieren voor de wagens en bestegen de ruiters hun rossen.

. Lea ging nu tot Absom’s tent en riep hem meerdere malen bij zijn naam. Doch hij antwoordde niet. Daarop ging zij zijn tent binnen, doch ze vond zijn legerstede verlaten.

Ze schrok. Dan bedacht ze opeens, dat nog nooit zoovele gewapende mannen ter post waar getrokken en ook nooit zoo laat. Ze wist niet waarom, doch voelde ongerustheid haar hart beklemmen. Toen snelde ze naar buiten.

Waarheen ze nu tuurde, zag ze mannen loopen, be⁵ hoedzaam doch snel. En allen wel van wapenen voorzien. Wat stond er te gebeuren ? Daar hoorde ze luid gehinnik van paarden.

Plotseling, doorflitsten haar hoofd, Izak’s woorden van dien middag. Dood — dood in den krijg — spoedig wellicht.

Ta, er stond iets te gebeuren, iets waarvan Samuel nóch