Debora

Zij zagen de mannen v/el nu en dan samenscholen en bemerkten ook dat zij onderling veel spraken, doch zij weten dat aan de oefeningen en den verhoogden strijdlust, alsmede, aan de langdurende navreugde over de over* winning.

Intusschen verzuimden de samenzweerders niets wat hun plan tot volledig succes moest leiden. En op den dag van den avond dat zij zouden uittrekken, plaatste Absom op alle wachtpunten slechts mannen, die met hem zouden meegaan.

Een voor een moest een ieder, als de schemering daalde, stil zijn tent verlaten, voorzien van zijn wapens en zich naar het afgesproken verzamelpunt begeven. Met de paar* den was het gemakkelijk gesteld.

Die toch graasden in een omheinde ruimte, buiten het tentenkamp. En ook was daar een overdekte schuur ge* plaatst, ter bewaring der strijdwagens.

Dien middag verscheen Absom niet in den raad. Hij wilde zijn geliefden meester niet in de oogen zien, nu hij op het punt stond een daad te bedrijven tegen diens zin. Izak evenwel voelde geen gewetensbezwaar. Hij was, dacht hij, aan Jehu geen trouw verschuldigd. Dus ging hij als gewooniijk, doch nam minder dan ooit deel aan de gesprekken.

Toen hij naar zijn tent ging, ontmoette hij Lea. Zooals altijd wilde ze hem met een korten groet voorbij gaan, doch hij riep haar naam.

«Verlangt ge iets van mij, Izak ?« vroeg ze dan.

»Als mijn stem u niet hatelijk toeklinkt en mijn tegen* woordigheid u niet tot weerzin strekt, zou ik gaarne even met u Toopen praten« zei hij bitter.

Lea zag hem vriendelijker aan dan gewoonlijk. Hij zag erg bleek, docht haar en zijn oogen schitterden niet meer zoozeer van overmoed als toen hij, den dag van zijn aankomst, het kamp binnenreed -aan het hoofd zijner ruiters.

Zijn hoofd stak niet meer fier óp; hij was geheel ver* andeid.