Debora

dat Izak zijn vijand was geworden en begreep ook, waars door. En toch, dacht hij, was het ook uit bezorgdheid voor den jongen ruiter, dat hij hem had gedwarsboomd in zijn liefde voor Lea.

»Waarom ? vraagt ge, Izak,« zei hij vriendelijk. »Wel, omdat Israël te weinig helden heeft als gij en Absom en onze mannen, om ze te offeren in een ongelijken strijd tegen Eglon’s heir.«

»Zoo dacht ge niet toen ge mij met tachtig ruiters den strijd tegen vijfduizend deed aanbinden,« viel Izak nu scherp uit.

»Niet zoo heftig mijn zoon,« stond Jehu op bij die woorden. Ook Josaphat verhief zijn stem tegen deze aantijging.

Efraim, naast hem gezeten, had zich graag, trots zijn eerbied voor Samuel, openlijk aan de zijde zijner beide vrienden geplaatst, doch zijn vaders gelaat zegde hem dat het hem niet geraden was zulks te doen.

Hij sloot dus den reeds tot spreken geopenden mond.

»Die opdracht aan u, Izak,« zei Samuel nu bedaard, »was een uitvloeisel van ons krijgsplan hetwelk geheel op verrassing berustte. Daarom had dit, trots ons klein getal tegenover een groote meerderheid een kans tot slagen die later een zekerheid bleek te zijn.«

»Welnu,« viel Absom thans in, »die verrassing willen wij herhalen____«

»Dat is onmogelijk, Absom,« zei de opperbevelhebber vriendelijk doch op beslisten toon. »Zoo iets bereikt men slechts éénmaal. Wees er verzekerd van vrienden, dat Eglon thans op alles is voorbereid. Mijn spionnen....«

»Wat spionnen, wat uw spionnen!« riep Izak zoo luid dat Jehu waarschuwend de hand ophief. »Wat weten zij — en wat komen wij verder met dit alles. Over een jaar liggen wij hier misschien nóg steeds gekampeerd, tenzij Eglon ons dan reeds allen tot den laatsten man toe gedood heeft.«

Op die woorden ontstond gemor, niet zoo zeer tegen