Debora

niet uit zijn hoofd zetten, dat het Samuel was, op wien Lea’s zinnen waren gebrand en dat, zoo hij er niet was geweest, zij misschien voor hem liefde had kunnen voelen.

Nu bleef de jonge vrouw koel jegens hem. Haar vrien* delijkheid op den dag der overwinning bleek, zooals hij wel had voorzien, de opgeschroefde aandoening van het oogcnblik. En meer dan zij ooit te voren had gedaan, ontweek ze zijn gezelschap.

Tot een vertrouwelijk gesprek kon hij haar niet meer krijgen. Als zij, naar buiten wandelend, hem gewaar werd, dan keerde ze snel langs een anderen weg terug om hem te ontgaan.

Dit vuurde den hartstocht van den jongen man aan. Hem, wien altijd te voren vrouwen en meisjes spoedig gewillig waren geweest, mocht het maar niet gelukken tot samenzijn te komen met de vurig verlangde vrouw. En dat, terwijl hij dagelijks dacht aan, en nacht aan nacht droomde van een liefde*vrouw, verpersoonlijkt in Lea.

Nu bezocht hij de tenten der heiden*dienstvrouwen om bij haar voldoening te vinden voor zijn verlangen naar het vrouwclijke. En zij, jonge meisjes en vrouwen, gaven zich grif aan den knappen, vurigen ruiterbevelhebber, in wiens krachtig wezen zij haar góden verpersoonlijkt zagen.

Doch zij konden hem slechts luttel dagen verpoozing geven; bij haar eenvoudige, domme, gewillige overgave, miste hij den scherpen spot en de geestige gesprekken welke Lea zoozeer eigen waren.

Af en toe bezocht hij Absom. Dan, in diens tent waar het vroolijke leven heerschte der drie jonge vrouwen, die zich beijverden den jongen, gewonden krijgsheld te verplegen en te vertroetelen, wist hij zich soms te ont* trekken aan zijn sombere gedachten.

Vooral de jongste der vrouwen, Litza, vijftien jaar oud en dartel als een jong kind, wist hem wel te boeien. Zij was Absom’s vrouw geworden toen hij haar oudere zuster Ruth nam en kon vroolijk en speelsch met hem zijn als een jonger zusje met een broer.

167