Debora

eerste begreep wel dat men een tweeden keer niet be* hoefde te trachten een leger van Eglon te verrassen en te vernietigen. Dat integendeel de machtige koning van Moab geholpen door de koningen van Ammon en Amalek alles in het werk zou stellen zich te wreken voor de geleden nederlaag.

Trokken nu de machtigen met hun gansch heir tegen het kamp op, dan was het eind van den strijd gemakkelijk te voorzien. Daarom was het de geboden weg, den Jordaan over te trekken. Was Eglon bij machte hen te volgen, dan zouden de broederstammen wel moéten helpen.

In dien zin sprak Samuel ben Juda vele malen en Simon ben Joram en Josaphat paarden hun stem aan de zijne.

Doch zij ontmoetten veel tegenkanting in den raad, bij de jongeren. Er was stille naijver ontstaan.

Bij dfe benoeming van Samuel tot opper*aanvoerder had Absom het hoofd gebogen en berust. Én in den strijd tegen Archibaldus had hij ervaren dat Samuel’s leiding goed was.

Doch nu, na de overwinnig kwelde hém de eer, welke Samuel van allen ontving. Wel hadden allen ook zijn moed geprezen, zoo goed als van Izak en de anderen, doch de groote roem der overwinning was in hoofdzaak Samuel’s deel geworden. Deze werd door allen gevierd, zijn raad werd in alle aangelegenheden het eerst gevraagd, van hem scheen men het meeste en het voornaamste te verwachten.

De eerste dagen maalde Absom daar niet zoozeer om hoewel het hem trof. Eerstens, moest hij rust houden ter genezing zijner wonden en voorts verheugde hij zich zeer in het gezelschap zijner jonge vrouwen. Izak was het echter, die zijn aandacht vestigde op wat hij Absom’s achteruit* stelling noemde.

De jonge ruiteraanvoerder voelde zijn leven namelijk bitter en eenzaam en dat zette hem tegen Samuel op.

Deze had wel geen schuld aan zijn ellende, doch hij had hem teruggehouden van Lea, door zijn ernstige, welgemeende vermaningen. Daarbij kon Izak zich maar 166