Debora

en dat leidde dan dikwerf tot bespreking van den oorlogst toestand.

Men begreep wel, dat Eglon zich deze nederlaag niet zou getroosten vóór hij bloedig wraak genomen had. En uit die overweging vloeiden dan besprekingen voort, hoe men in de naaste toekomst had te handelen om den vijand het hoofd te bieden.

Doch hieromtrent kon men niet zoo snel tot overeen* stemming komen.

Den dag na de overwinning had Jehu opnieuw af* gezanten gestuurd naar de stammen in Groot*Kanaan, óver den Jordaan, om hen nogmaals te bewegen toch vooral hulptroepen te zenden om Eglon’s tegenslag te volmaken door hem nóg grooter nederlaag toe te brengen.

De zending had echter zeer weinig resultaat. Wel kwa* men sinds dien tientallen mannen vooral uit de stammen Efraim en Menassé, doch dat versterkte Jehu’s leger maar onbeteekenend. En het verdroot den grijzen Richter dat de zuidelijke stammen in Groot*Kanaan, Benjamin, Simon en Juda, onverschillig bleven voor zijn bede. Zij lieten zelfs spottend weten dat ze zich volmaakt gerust voelden in hun sterke steden, Jeruzalem, Chebron, Japho en nog meer en dat, zoo Eglon met hen vechten wou, hij hun maar moest komen opzoeken.

Die spotternij bracht ook groote ergernis in het gansche kamp. Velen, waaronder mannen van aanzien beweerden in het openbaar op bitteren toon, dat Ruben door de broederstammen werd beschouwd als een voorpost, die geheel mocht worden opgeofferd. En in den raad der oudsten en aanvoerders drongen zij er op aan, spoedig den Jordaan over te steken en zich door Eglon te laten volgen. Dan zouden de spottende stammen der overzijde wel leeren wat het zeggen wou, op eigen gebied te strijden tegen een overmachtigen vijand.

Samuel ben Juda, Simon ben Joram, Ruben ben Jitsgok, Josaphat en meerderen toonden zich zeer ingenomen met die voorstellen, zij dan ook uit andere overwegingen. De