Debora

ge dit paard berijdt, zoo schoon en fijn gevormd als ik nog zelden een zag.«

Hij zag haar even aan, doch sloeg dan weer de oogen neer. Snel droogde hij nu de lichtelijk trillende borst, den rug en den kop van zijn paard. Zijn hand streelde als het ware met zijn doek de slanke pooten, fijn ge* vormd als de enkels eener vrouw, en steeds dieper zonk daarbij zijn hoofd.

»Ja — Lea — ge ziet goed,« zei hij eindelijk met ge* smoorde stem. «Dit is Archibaldus’ strijdros. Vroeger zou hij géén ander ruiter vergund hebben het te bestijgen, nu zal hij het zelf nooit weer doen.«

«Nu zoudt gij het hem niet vergunnen,«lachte Josaphat.

»Nóch zal een ander paard hem dragen ; nimmer weer.«

«Nimmer ?« vroeg Jehu verrast.

«Nimmer 1 Hij is verslagen.«

Een juichkreet, die weldra al de volgelingen omvatte, steeg rondom Izak op.

«En wie — wie was de onversaagde die hem versloeg ?«

Izak trad een stap terug en blikte trotsch voor zich uit.

«Ik versloeg hem. Met een slag van mijn vuist, velde ik hem van zijn paard. Dit hier — zal hij nóóit weer opeischen.«

Nu keek hij Lea recht in de oogen. Ze lachte hem toe. Dan trad ze tot hem en reikte hem haar hand.

«Held van Israël l« zei ze luide. «Uw hand versloeg den grooten booswicht en zijn mannen ontvluchtten u vol vrees 1«

Even had Izak verheugd opgekeken. Maar neen, niets dan blijdschap over de behaalde overwinning las hij in haar donkere, gelukstralende oogen.

«Ik was niet de eenige. Allen vochten goed, enkelen zelfs beter dan ik.«

Nu reden steeds meer ruiters het juichende volk tegemoet. Velen zaten, gelijk Izak, op nieuwe, veroverde paarden en leidden hun eigen aan een touw achter hen aan.

160