Debora

HOOFDSTUK XVI.

Aan het hoofd van allen die in het kamp waren achter gebleven, liep Jehu zijn dapper leger tegemoet. En zijn oogen glansden van trots.

Naast hem, ter rechterzijde, ging Josaphat, ter linker* zijde, Lea.

Die hen volgden, zongen luide en waren vroolijk; want heden toch was een dag van zege, van vreugde, van op* beuring, na den langen, droevigen tijd die verstreken was, sinds men Jahats was ontvlucht.

»Wat zien mijn oogen in de onzekere verte, Josaphat?« vroeg hij. »Zijn dat wuivende boomen ?«

»Nee Jehu, datgene waar uw hoop op is gevestigd, zijn geen wuivende boomen, doch dappere, joodsche ruiters die u tegemoet snellen om de heerlijke boodschap te bevestigen, die Ruben ben Jitsgok u heeft gemeld.

En het was zooals Josaphat zeide. Op een heerlijk, Arabisch paard, schooner en edeler dan dat waarop hij vertrokken was, rende hem Izak tegemoet. Geen vijf passen voor Jehu rukte hij aan de manen, zijn ros tot stilstand. Hoogop steigerde het en draaide zich snel op de achterpooten om, doch Izak bleef rustig zitten. Toen plofte het paard op de voorpooten neer en stond het stil.

»Mijn zoon, mijn dappere krijgsman,« breidde Jehu de armen naar hem uit.

Izak sprong op den grond en wierp zich aan zijn borst.

Dra drongen mannen, jongelingen en vrouwen óm hem en juichten en hieven zegeliederen aan.

»Ge bleeft behouden, den Heere zij dank,« trachtte Josaphat zich te midden der vreugdekreten verstaanbaar te maken.

»En nagenoeg allen met mij.«

Tot Lea had hij niet opgezien. Nu wendde zij zich tot hem.

«Vergis ik mij Izak, of is het heden voor het eerst dat