Debora

arm de knots neerdreef, trof die raak en stortte een Moabiet neer.

Hevig was zijn lijden geweest in den ochtend, toen Lea’s hoonende woorden hem zeiden, dat ze slechts ge* speeld had met hem en zij hem niet méér telde dan dui* zend anderen. En daarna had de ernstige, waardige houding van Samuel, die hem had belet zijn vreeselijken toorn in kracht te uiten, slechts het verlangen in hem versterkt te kunnen slaan, moorden, slachten om zich te ontdoen van zijn innerlijk*brandende vergeldingszucht.

De ontmoeting met de ruiterij daar straks was daarvoor te vluchtig geweest. Doch nu, nu hij zich bevond tegen* over louter voetvolk dat vluchtte of zich flauw verweerde, kon hij zijn haat en wraakzucht uitvieren.

Nog steeds drong het leger ineen. Enkele onder*aan* voerders slaagden er in, hier en daar stand te houden en zelfs de ruiters terug te dringen. Doch de voetbeden die achter op de paarden zaten, sprongen eraf en mengden zich onvervaard tusschen de Moabieten.

Meer in het centrum werd de chaos onuitwarbaar. Hier reden eenige ijzeren strijdwagens op korten afstand van elkaar tusschen de troepen en waren nu een vrecse* lijke barricade geworden, die moordend werkte op eigen strijdlieden. De vechters die, het vuur ontvliedend, elkaar naar achter joegen en in elkaar wriemelden als een kluwen mieren, drongen elkaar in de lange, scherpe messen, die aan alle kanten uit de wagens staken.

Een strijd, een veldslag kon het niet zijn; slechts een moordende slachting. Vooreen enkelen ruiter van Samuel, die door de heidenen werd gedood, verloren honderden Moabieten het leven, door de vlammen, knotsen en zwaar* den der Israëlieten, en door den drang van eigen mannen en de messen der wagens.

»Archibaldus, Archibaldus I« riep Izak met vervaar* lijke stem over het strijdgewoel. »Archibaldus, vlucht toch niet!«

De aanvoerder der Moabieten was niet gevlucht, doch