Debora

slachting aan, waar hij zich vertoonde. Zoo kalm en bes zadigd hij zich toonde in het gewone leven, zoo woest en vurig gedroeg hij zich nu in het gevecht. De dorst naar bloed, naar moorden, naar vergelding had hem aan* getast en hij ontzag zichzelven niet, zoo min als hij de heidenen spaarde. Reeds had hij een dolksteek in den rug en een in den linkerarm bekomen, doch hij bekommerde zich om de pijn noch om bloedverlies en bleef, al houwend en doodend, de voorste zijner mannen.

Al overtrof Archibaldus’ leger Absom’s mannen wel twintigvoud in aantal, was het toch in vele opzichten ver in de minderheid. Het plotseling terugdringen van de voorhoede had zijn mannen als een kluwen in elkaar verward en nti grootendeels omsloten door een muur van vlammen, kon het geen ruimte vinden tot be* weging.

Schoon Archibaldus die voor aan zijn leger reed van de komst der joodsche ruiters onderricht was door vluch* telingen zijner eigen ruiterij, was hem Samuel met zijn mannen toch te snel op het lijf gevallen, om tijdig mid* delen tot weerstand te beramen. Toen de vliegende vuur* ruiters zich dan ook als een lawine in zijn voorhoede stortten en hij bevel gaf tot tijdelijk terugtrekken, was dat het begin eener algemeene catastrophe.

Het commando kon de midden en achterste afdeelingcn niet snel genoeg bereiken, waardoor zij verrast werden door de vlucht der voorhoede en door deze onder den voet werden getreden.

Er ontstonden gevechten om zelfbehoud tusschen de Moabieten onderling, alwaar de onder*aanvoerders on* machtig tegenover stonden.

Izak was alle ruiters en ook Samuel vooruit gerend, gevolgd dooreenige vurige jongelieden, waaronder Efraim ben Josaphat. Hij droeg geen zwaard, slechts een dikke knots. Zijn fakkel had hij spoedig vér van zich geslingerd, te midden eener groep vluchtelingen en nu sloeg hij, met reuzenkracht zijn wapen in het rond. Eiken keer dat zijn