Debora

nacht rustig; Absom bespeurde niets bizonders onder de duizenden die daar voor hem uit marcheerden.

Dan kwam er een oogenblik, dat de opmarsch der Moabieten werd vertraagd. Nu deed ook hij zijn mans nen den pas inhouden om den afstand niet te verminderen. Doch telkens weer doemden de lichtpuntjes van de weinige fakkels der vijandelijke achterhoede voor hem op, ten teeken dat men daar steeds meer en meer weifelde. Toen nu de Israëlieten nog slechts zeer langzaam liepen en zij toch den vijand naderden, begreep Absom dat deze had halt gehouden.

Toen gaf ook hij bevel tot stilstand.

De uitwerking van dit commando was verrassend. Eerst stonden, als bij tooverslag, alle fakkels stil, daar achter hem, en zag hij niet één vlam heen en weer gaan. Dit was het goede resultaat der vele oefeningen welke hij met zijn mannen had gehouden. Toen, schenen de lichten zich zijwaarts uit te verlengen en in grooten boog zich om den vijand te kronkelen. — De ondersaanvoerders leidden hun mannen in aanvalsstelling.

Nog steeds hield de vijand stand en was hij naar den schijn gerust. Dan hoorde Absom als van zéér verre, zoe* mende geluiden tot zich doordringen, als van millioenen bijen die met honig beladen huiswaarts vlogen. En toen zag hij bij de vijanden vreemde dingen gebeuren.

Groepen mannen werden achter* en zijwaarts gedrongen als dreef een reuzengroote, machtige hand hen ineen en op elkaar. Zij schenen te willen vluchten, ruggelings loopend. Weldra struikelden enkelen en over hén weer, anderen. In de verre duisternis scheen een vreesclijk krioelen te zijn ontstaan tusschen hen die niet vertreden wilden worden en zij, die door vreeselijken schrik be* vangen, over hun lichaam heen wilden vluchten.

Een doordringende gil als van honderden menschen in stervensnood trof Absom’s oor. Een klaroen stak op, meerdere schetterden hoog op en paarden hun geluid aan deze, doch deze teekens van den aanval werden dra over*