Debora

voor het machtig Moabietische heir, dat hem op korten afstand langs trok.

«Wat doet Samuel ben Juda mij weten ?« vroeg hij den jongen ruiter die zijn paard het zweet stond af te wrijven.

«Zaagt ge reeds Moab’s voetbeden weer?« vroeg deze.

«Als ge scherp ziet, kunt gij hen ook waarnemen,« zei Absom snel. «Doch zeg mij uw boodschap.«

«Aldus luidt Samuel’s bevel. Moab laten voorbijtrekken en dan de heidenen volgen met tusschenruimte van een honderd meter. Hoort ge geruchten van uit het noorden tot u doordringen, doe dan alle fakkels ontbranden. Stel uw mannen in wijden aanvalsboog op, opdat hun getal zoo groot mogelijk lijke en tast dan de overweldigers van ons land onversaagd aan. En sparen wij geen man.«

»’t Is goed,« zei Absom eenvoudig.

Hij deed den ruiter rust nemen en zijn paard verder verzorgen. Dan riep hij zijn onderdaan voerders bijeen tot een krijgsraad en om hen Samuel’s bevelen mede te deelen.

Intusschen trok Archibaldus’ leger, slechts op korten afstand, voorbij. Absom telde vele afdeelingen van hon* derd en merkte nu en dan een kleine afdeeling ruiters op. Ook een enkele strijdwagen reed met hen mee en schoon de zwarte duisternis het onderscheiden uiterst moeilijk maakte, deed het staaUschitteren der groote messen hem begrijpen, hoe uiterst gevaarlijk die strijdmiddelen moesten zijn voor tegenstanders.

Absom’s onder^aanvoerders mengden zich onder hun mannen en deelden die mede wat zij moesten weten. Zij bevalen elk afzonderlijk, met moed en kordaatheid te strijden, op elkaar te vertrouwen tijdens het gevecht en elkaar voortdurend bij te staan.

Absom zou vooraan gaan en zijn kreet: «Voor God en Israël!« zou het teeken voor den aanval zijn. Dan zouden onder leiding der onder^aanvoerders de mannen vervloeien in een eindelooze, boogvormige lijn en aldus de vijanden van vele zijden tegelijk aantasten.

Men trok voorwaarts en een half wur lang bleef da