Debora

Het gillend geluid der mannen en het angstig gehinnik der paarden werd tot helsch lawaai toen de paarden der voorste gelederen op de achterkomenden instormden. De angst en ontzetting deed de dieren elkaar niet zien, noch boomen onderscheiden.

Vele liepen hun kop tegen deze te pletter, andere joegen tegen elkaar in, of trachtten zich een weg te trap» pen dwars door de dichte kolonnes ruiters — in het centrum en de achterhoede.

Izak en zijn ruiters snelden voort, wild zwaaiend de fakkels boven de hoofden en roepend:

»Voor God en Israël!«

De enkele ruiter, dien zij staande ontmoetten en wiens paard zich van de vlucht in razernij had onthouden, sloegen zij neer met knots of zwaard. En vóórt snelden hun rijdieren over gevallen dieren en menschen, aange» stoken door een geest van woestheid en vernieling die als een fel bliksemlicht was neergekomen over deze nog kort te voren nachtstille plek.

Eenige duizenden paarden en mannen krioelden reeds dooreen, in de laatste machtelooze stuiptrekkingen. Van hen die gevallen waren en gespaard gebleven door eigen paarden, ontkwamen maar weinigen aan de dieren en zwaarden van Izak’s vechtenswoeste ruiters.

De achterhoede, het schrikkelijk leven gewaar wordend daar vóór haar, deed de paarden wenden om door de vlucht te ontkomen aan de vernieling die het einde der wereld scheen vooraf te gaan.

Doch de opgejaagde paarden hadden slechts enkele duizenden meters argelegd, toen in de zwarte duisternis voor hen opdoemde, een barricade van levende vuren.

Nu konden de paarden hun draf niet snel genoeg tem» peren om aan het oordeel te ontkomen.

»Boog en pijl gereed l« had Samuel gecommandeerd.

Nog enkele tellen en de tachtig mannen trokken te gelijk af en troffen bijna evenveel mannen en paarden.

De angstcrazernij steeg ten top onder Achibaldus’ ruiters.