Debora

»Ik ga,« zei de jonge man eenvoudig.

»God geleide u,« antwoordde hem Samuel.

Deze hoorde den stap van het Arabische paard in de duistere verte verzachten en dan eindigen. Dan ging hij rond langs zijn tachtig mannen en zei tegen elke groep eenige woorden afzonderlijk.

De mannen waren weldra gereed. Samuel en Simon ben Joram bestegen den eenen wagen, Efraim en Ruben ben Jitsgok den anderen. De voerlieden stelden zich achter beide op.

»Voorwaarts 1« zei de jonge opperbevelhebber.

Zwijgend trokken zij nagenoeg een half uur oost* waarts, tot een zwaar en lang voortdurend rommelend geluid hun ooren trof, zwaar en aanhoudend als hevig onweer.

»Dat zijn Archibaldus’ ruiters,« zei Samuel tot Simon. »Dit is wellicht hun allerlaatste tocht.«

Als een wervelwind zweefden hen een aantal paarden voorbij, sommige nauwelijks tien pas verwijderd.

Doch de ruiters hadden den blik slechts vooruit gericht en zagen wagens noch mannen.

Hier was de groote karavaanweg, die evenwijdig liep aan den Pisga. Verder weg stonden de boomen dichter op elkaar en boden daarom slechter doorgang aan een groote ruiterbende.

Toen de laatste ruiters voorbij waren, stak Samuel de vele fakkels aan, die op den wagen lagen. Zoo deed Ruben ben Jitsgok op den zijne en alle mannen volgden hun voorbeeld. Achter de wagens stelden de tachtig mannen zich op, zoo ruim mogelijk uit elkaar. En zoo vormden zij met hun flambouwen een bosch van brandende boomen, dat scheen op aarde te zijn gezonden om Moab, Amalek en Ammon te vernietigen.

Izak de Sterke was het gelukt met zijn ruiters de aan* dacht van die van Archibaldus tot zich te trekken. Zoo* dra hij door hen was ontdekt, wendden hij en zijn ruiters zich om en snelden zij in woeste vaart naar het noorden. 148