Debora

blindelings kent, te paard tot Absom. Langs de aan hem bekende wegen ontwijkt hij de Moabicten die meer oostelijk optrekken. Als hij Absom heeft bereikt, moet naar mijn berekening Archibaldus’ voetvolk die plek reeds geheel zijn voorbij getrokken en dus Absom met zijn vijf# honderd mannen in den rug hebben.«

Izak knikte ongeduldig.

»Het begint goed — zoo waar, doch ga verder. Wat is mijn taak en waar begint ze ?«

«Slechts even geduld, vriend. Absom’s taak is dan, zijn leger als een waaier te ontvouwen, achter Archibaldus’ achterhoede. En zijn fakkels te ontsteken.«

«Verder, verder. Ik begin iets te begrijpen.«

«Nu gij. Zoodra ge voeling hebt gekregen met Archi⁵ baldus’ voorposten keert ge om en vlucht in noordelijke richting doch deze zijde aanhoudend.«

«En gij Samuel?« vroeg Izak verbaasd.

«Ik blijf hier met de voetlieden en de wagens.«

«Om doot den ruiterstorm te worden onder den voet geloopen !« riep Izak opgewonden.

«Niet zoo snel,« stelde Samucl hem gerust. «Bedenk dat hier zwarte duisternis heerscht en dat de vijand zal gclooven alleen met ruiters te doen te hebben.

Welnu, uw rijdieren hebben gerust en die van Archi# baldus niet. Ge hebt dus een voorsprong in snelheid. Na een rentocht van een kwartier uurs keert ge om en doet de fakkels ontsteken. En dan — voor God en Israël er op in «

«En gij ?« vroeg Izak die de laatste zinnen met goed# keurend hoofdschudden had aangehoord.

«Mijn mannen en ik ? Als die vijfduizend ruiters ons zijn voorbij gestormd, marcheeren wij op, met de fakkel in de linker#, de wapens in de rechterhand.«

«Hé!« riep Izak, «wat gaat daar gebeuren ?«

De saamgeschoolde mannen waren in beroering geko# men en snelden voort. Twee ruiters kwamen uit den nacht tot hen voortgerend.

«Samuel, Samucl!« riep de voorste.