Debora

Den voet van den berg hadden zij nauwelijks bereikt of een stemgeluid trof hun oor.

»Debora, Debora — kom 1 Kom terug. Je vader roept je.«

Onwillekeurig bleef ze even staan doch Samuel voerde haar door zijn haast mede.

«Voort, Debora, voort; nóg hebben we niet de grens overschreden.®

En toen zuchtte zij diep, doch liep sneller met hem mee, haar hand in de zijne.

Voort spoedden zij zich over het grasveld, somtijds door een sprong een hol ontwijkend, door dieren daar gegraven. Doch ook zij, die haar naliepen, vorderden; zonder om te zien wist het meisje dat de afstand tus; schen hen verminderde. En nog was het gebied van Suk; koth niet bereikt.

«Debora — Debora,« drongen de hijgende stemmen van David en Ezechiel tot haar door, «Debora, hóór je ons niet? Wacht toch op ons.«

«Ik wil even met ze praten,« snikte ze bijna onder het loopen door. «Maar een kleine stonde, slechts één minuut.«

«’t Is niet wijs, dat te doen Debora; nog zien wij niet de huizen van Sukkoth. Slechts een half uur nog ge; loopen en ge kunt praten aan gene zijde der grens.«

«Zou hij die niet overschrijden ?«

«Dat zal hij niet. Hij zal God niet verzoeken, ge; loof mij.«

En voort snelden zij weer, schoon haar ooren de dringende kreten haars vaders, de klachten harer broeders opvingen. Stilstaan en hen afwachten was Samuel’s dood, dat voelde zij als zeker. En — afstand doen van haar geluk.

Maar schoon zij voortliep en hun ontvluchtte, zag ze als in beeld al wat ze ging verliezen. Haar jeugd; herinneringen aan het geluk in Sukkoth, haar vaders steun en wijsheid, de liefde harer moeder en de zorgen waarmede deze haar, zelfs in deze armoede nog omringde.

Haar broeders riepen steeds dringender. Hoe zouden ze morgen over haar spreken ?

11