Debora

om hem mijn liefde te geven, van vrouw aan een man.«

»Lea,« zei Samuel berispend, »uw mond zegt woorden, die wellicht uw hart nü reeds betreurt . . .«

»Neen, neen 1«

»Dan spoedig zal betreuren, als ge ze, in kalmer oogen* blik, weer voor den geest hebt geroepen.«

»Neen, neen, honderdmaal neen. Ik betreur ze niet, zal ze niet betreuren — nimmer. Zij geven waarheid weer, na langen tijd van leugen . . .«

»Lea . . .«

»Zijt gij bang, dat mijn woorden u zullen kwetsen,« hoonde zij.

»Ge doet uzelve onrecht aan, Lea. Ik ken u beter dan ge denkt en weet, dat ge iemand niet kwetsen zult met opzet om pijn te doen,« antwoordde hij zacht.

Zijn zachte stem dreef de bittere woorden, die op haar lippen vloeiden, terug. Ze legde haar hand op zijn arm. Opziende, zag hij, dat tranen haar oogen vulden.

»Als ge mij kent, dan weet ge toch wel, dat ik van u hou — van u alleen — alléén, alleen. Waarom stoot ge mij dan af, waarom ontwijkt ge mij dan, waarom gaat ge me dan voorbij, als ware ik een onwaardige heidin ? U, u heb ik lief, niet dien goeden, ouden Jehu, den wijzen Richter, hoewel ik at aan zijn tafel, sliep in zijn bed en baarde hem een zoon. Als ik toen dacht, dat het vrouwelijke liefde was, wat ik voor hem voelde, dan heb ik mij wel zwaar bedrogen. Nu — nu ik u heb leeren kennen, weet ik wat liefde is — hetgeen ik toen niet wist.«

Samuel, ontroerd door haar met bevende stem geuite bekentenis, nam haar hand en streelde die. Dan deed hij haar rusten aan den voet van een boom.

'Hij zweeg en staarde droevig op haar neer. Haar stem, haar woorden, riepen herinneringen bij hem op aan de geliefde vrouw, die hij in zoolang niet had gezien. Lea’s kreet om wederliefde deed hem voelen, hoe zijn leven zou zijn geweest, als Debora hem niet ware gevolgd uit het huis haars vaders.