Debora

in het gevaar. Dan was het of een innerlijke stem tot haar sprak.

Dus — hield ze van hem — van dien stillen, droeven Samuel? En Jehu dan?

Zij sprong op en schudde wild de haarmassa die rondom haar schouders neerhing. »Jehu, Jehu,« klonk het luid in haar.

Nee — ze hield niet meer van hem, van den ouden, grijzen Richter; r.u zag ze duidelijk in haar hart. Als ze ooit zooveel van hem had gehouden, als een vrouw van een man móét houden, dan zouden nu niet haar gedachten om Samuel verwijlen. En toch was Jehu de vader van haar kind en had zij haar maagdelijkheid in vermeende liefde aan hem gegeven.

Neen — neen — niet gedacht, niet gepeinsd, nu hij binnen enkele uren zou vertrokken zijn . . .

Vlug wiesch ze haar gelaat en snelde ze de tent uit, achter de andere omgaand naar de plek, waar Samuel tot zijn mannen placht te spreken. Zij ging voort tot dicht bij hem en zei toen zacht: «Straks gaat gij op marsch, zegt Jehu mij. Laat ons samen wandelen, voor dezen laatsten keer.«

Hij hoorde haar aan en knikte toestemmend. Na zijn toespraak tot zijn lieden ging hij op weg en Lea ging naast hem.

Zij zwegen, al loopend uit het bevolkte kamp, naar de verre vlakte; geen van beiden zag achter zich. Zoo doende bemerkten zij niet, dat Izak hen volgde, schijn* baar wandelend zonder doel, doch inderdaad hen niet uit het oog verliezend.

«Wat is het, dat gij mij wenscht te zeggen ?« zei Samuel eindelijk op vriendelijken toon. «Kan ik u helpen, Lea, zeg het dan. Mijn vriendschap voor Jehu, uw wijzen echtgenoot en . . .«

«Verzwijg het andere maar,« zei zij bitter. «Zult ge dan niet één keer nalaten mij er aan te herinneren dat ik uit kinderlijke ijdelheid een man trouwde, die wel is waar ver boven mij staat in deugd, doch die te oud is