Debora

de oogen van den schijnbaar zoo ruwen jongen man hem aanstaarden. Nu leek hij in niets meer op den strijdlustigen, woesten ruiter die hem, slechts enkele weken geleden, was tegemoet gereden.

»Absom 1« brak hij eindelijk los, »als altijd aan iemand denken, altijd naar haar verlangen, altijd te wenschen haar naast ons te zien en slechts even haar hand te mogen beroeren zeggen wil, zoo iemand, een vrouw lief te hebben, — ja, dan heb ik Lea lief. Ja, ja, liever zie ik haar dan wien ook, liever dan mijn moeder, mijn kleine zusjes ...«

Hij scheen zich als van iets te willen losrukken. Met heftig gebaar kruiste hij de armen over de borst en ver* wijderde zich, met snelle passen. Hij kwam terug, liep Absom voorbij alsof hij hem niet zag en keerde dan weer. Zoo liep hij heen en weer, met zware stappen, armen over de borst gekruist en voor zich uitstarend.

»Izak,« riep Absom, »Izak, luister naar mij. Ik ben uw vriend — ik ben uw vriend. Ik heb uw misschien smart berokkend — smart die uw hart vaneen rijt, maar ik moest het doen. Voor u zelf — voor u zelf.

Vergeef mij dat ik zoo tegen u spreek, ik die slechts een jaar uw oudere ben. En toch — ik laak u niet — ik wil u slechts wijzen op het onmogelijke ...«

Izak bleef voor hem staan en keek hem met droeve somberheid in het gelaat.

»Ge begrijpt me verkeerd, Absom,« stiet hij uit, »gc begrijpt me verkeerd omdat onze gedachten niet gelijk gaan, omdat onze levens in verschillende richtingen hebben gevloeid. Gij, die u gelukkig voelt met uw drie jonge, bevallige vrouwen, ge kunt u niet indenken dat men de vrouw eens anders, de vrouw van een edelen man kan begeeren. En nu — nu ge het mij ziet doen en ge wijst mij het verkeerde daarvan, nu denkt ge dat wroeging mij aangrijpt en dat het berouw is, dat mij met droefenis slaat.

Neen — neen, Absom. Maar 2ie — als ik nu, door uw woorden weet, dat het Lea zelf en geheel is die ik begeer, 128