Debora

Absom zweeg.

»Ge antwoordt mij niet — dus heb ik gelijk.«

»Zie eens, vriend,«zeijehu’s onderbevelhebber eindelijk, »als ge dénkt dat er iets tusschen ons is gekomen en ge voélt niet wat dat is — dan ook kan ik het u niet zeggen.«

Izak sprong driftig op en liep voort. Dan keerde hij om en kwam weer tot Absom.

»Ik weet, ik gevoel wat ge bedoelt,« riep hij luide. »’t Is wijl ik er van hou, waarom weet ik bij Baal niet, met Lea te wandelen en te praten. Ik mag graag haar stem hooren en haar in de oogen zien. Ik vind het prettig naast haar te loopen, haar zachte arm langs den mijnen te voelen glijden en de mollige zwelling van haar boezem waar te nemen, zooals haar kleed die verraadt. Steekt daar kwaad in ? Waarom zou ik dan zoo iets laten ? Spreek Absom — zeg mij of ge bezwaren hebt, of zijt ge wellicht jaloersch ....«

Hij brak vlug den zin af en keek gewild onverschillig om zich heen.

»Ge hebt gesproken,« ving Absom langzaam aan — »en ge hebt u verraden.«

»Spreek op — zeg wat ge bedoelt,« riep Izak, schoon zijn gelaat vurig kleurde.

»Lea’s bekoorlijkheden hebben u getroffen en in u ge* dachten verwekt, die u tot lafaard maken tegenover Jenu. Ge begeert zijn vrouw; zijt ge het laatste der tien geboden vergeten ?«

Izak bukte het hoofd en zweeg.

»Kunt ge u zelf zóó bedriegen om te gelooven dat ge wél verlangt haar stem te hooren, haar naast u te zien — en dat ge niet begeert haar geheel te bezitten ?

Gij, Izak de Sterke, gij woeste ontembare, ge zijt getemd in weinige dagen, door een vrouw.

Wie was nu de sterkste van uw tweeën ?

Kunt ge nu nog tegenspreken dat ge haar lief hebt? Spreek, Izak.«

Deze keek hem aan en het trof Absom, hoe droevig

127