Debora

Ze stonden nu stil bij een diebten hecsterstruik. Sainuel zette zich op het gewas neer en de anderen volgden zijn voorbeeld. Hij keek peinzend om zich heen en vestigde den blik naar het noordwesten.

»Neen Absom,« zei hij eindelijk. »Zie in deze richting liggen de veren naar Jerusalem en daarheen zal Archi* baldus tocht gericht zijn. Zouden wij echter daar ons heel leger ter verdediging dier overgangen opstellen, dan wordt het zonder genade, tot den laatsten man toe in den stroom gedreven. Nu geloof ik ook dat Archibaldus liever een gevecht met ons zal vermijden tot het bezit der veren hem verzekerd is. om aanvocr van hulp van over het water ónmogelijk te maken.

Daarom komt mij het waarschijnlijk voor, dat hij ons kamp oostelijk zal voorbijtrekken, zoo ongemerkt moge* lijk en ten noorden van ons zal zwenken naar den Jordaan.«

»En is hij daar, dan ligt ons legertje tusschen zijn voorhoede en Eglon’s hoofdleger,« riep Izak driftig.

»Zoo zou het kunnen wezen; maar, omdat wij dit nu reeds voorzien, kunnen wij tijdig maatregelen treffen, om zijn plannen in het zand te werken. Daaraan zal ik den nacht besteden. Nu ga ik u beiden verlaten, om in een* zaamheid mijn gedachten te verzamelen en een strijdplan samen te stellen.«

De beide jonge vrienden zagen hem verdwijnen in de schemerende duisternis. Hij ging langzaam voort, met gebukt hoofd.

Zij zwegen beiden, nu zij plotseling te zamen waren en tuurden in de verte. Izak verbrak het eerst de stilte tusschen hen.

»Het is dagen geleden, Absom, sedert wij te zamen waren, Ik dacht dat wij vrienden waren.«

»Dat zijn wij, Izak,« zei Absom beslist.

»Maar ....«

»Er is geen maar aan verbonden.«

» Waarom ontwijkt ge mij dan zoozeer, sinds de laatste dagen ?«