Debora

wijzigde zij, van verre, haar wandeling naar de zijne opdat hij zien zou, dat ze met Izak was.

Was ze er eenmaal zeker van dat hij hen gezien had, dan deed ze opzettelijk vriéndelijk tegen den jongen ruiter. Ze liet toe dat hij nu en dan haar hand beroerde en ze boog haar hoofd opmerkzaam tot hem, als om geen woord te verliezen van wat hij zeide. En toch ver* stond ze maar weinig van zijn vertellen en was haar geest bij hem, die daar in eenzaamheid liep te peinzen.

Soms, als Izak haar iets vroeg en hij daarop geen antwoord kreeg, bleef hij staan en beroerde haar arm.

»Hoordet ge mij niet, Lea ?« vroeg hij dan.

Ze schrok op, doch was aanstonds de opgeruimde, lachende als altijd.

»Nee, ik dacht aan Jehu,« zeide ze dan.

»Aan Jehu ?«

»Ja, aan mijn echtgenoot.«

Dat antwoord deed Izak stiller worden. Die woorden verrasten hem alsof hij Jehu reeds niet meer als Lea’s echtgenoot beschouwde en zij hem nu met nadruk op de werkelijkheid wees. Hij kon aan niet meer den vroolijken, onverschilligen stijl van zijn verhaal terugvinden en bleef hardnekkig zwijgen tot Lea weer naar het kamp keerde. Dit deed ze eerst als ze ook Samuel zag huiswaarts keeren.

Als Izak dan in zijn tent was, voelde hij felle onvoh daanheid in zijn gemoed en afkeer van zichzelven, van Lea, Jehu, Samuel en ieder - ander. Dan nam hij zich voor, den volgenden ochtend na de oefeningen op zijn paard te springen en in snellen draf een verren tocht te doen. Hij zou dan Lea eerst voorbij rijden dacht hij, en haar beleefd, doch kort groeten.

Als echter na het ontbijt de oefeningen aanvingen, en hij het schieten met den boog, het vérspringen, en het plotselinge verschuilen leidde, dan kon hij slechts met moeite den eenmaal door hem zelf vastgestelden tijd met zijn mannen bezig zijn en haastte hij zich naar Lea, zoo* dra de rustpoos was ingetreden. Een enkele maal gebeurde