Debora

ge dan niet ook mij, die uw leven veraangenaamt en die hoopt u het geluk te doen vinden ?«

Lea blikte tot hem op.

»U heb ik juist zoo weinig, Jehu,« mompelde zij. »Zoo zeldzaam.«

Hij lachte haar goedig toe.

»Een Richter mag niet slechts voor zichzelven en zijn gezin leven; allen die hun lot in zijn handen leggen, hebben recht op zijn steun en liefde.«

Hij zweeg en keek haar aan, als verwachtte hij iets als instemming van haar.

Ze bukte zich over zijn hand en kuste die.

»Maar ik heb u toch zoo weinig, zoo érg weinig,« mompelde ze onhoorbaar voor hem, toen ze de tent uitging.

De volgende dagen zocht zij Samucl niet en evenmin mengde zij zich onder zijn hoorders. Wel wandelde zij dikwijls het kamp uit en bespiedde ze van nabij de oefeningen van Absom’s en Izak’s mannen.

Als die oefeningen waren afgeloopen, wendde zij zich af en wandelde verder. Dan hoorde zij spoedig een driftigen pas achter zich en kwam de jonge ruiterbevels hebber nevens haar loopen.

Hij praatte veel en druk, meestal over het leven in Sukkoth of over de kansen van den strijd.

Zij scheen gaarne naar hem te luisteren en lachte innerlijk om zijn onhandig pogen, haar meer nabij te komen. Nu eens vond ze er vermaak in, zich schijnbaar geheel tegenover hem te uiten en te gewagen van haar leven zonder afwisseling; dan weer stootte zij zijn be* tuigingen van meevoelen in haar lot van zien ar, hem er op wijzend dat Tehu, de wijze Richter van Jahats, haar echtgenoot en de vader van haar kind was.

Loopend naast hem en schijnbaar luisterend naar zijn woorden, spiedde zij toch opmerkzaam rond of ze Samuel het kamp zag verlaten, Ging hij op weg, dan 1.20