Debora

ben Juda, en nu komt Izak de Sterke, want sterk is hij nietwaar, mij vragen waarom ik niet met hem wandel. Zou hij op mij verliefd zijn ? Gek, hc ? Om te lachen. Hoe kan ik nu tijd vinden te wandelen met al onze jonge aanvoerders.«

»Ze zijn onze gasten, Lea.«

»Dat is zoo,« antwoordde ze onverschillig. »Nu als ge denkt dat ik het daarom doen moet, dan zal ik u gehoorzamen. Als ze dan maar niet jaloersch op elkaar worden, ‘of gij op allemaal.«

»Lea,« zei Jehu rustig en deed haar naast zich zitten op een lagen zetel, »waarom zouden die jongelieden, waarom zou ik jaloersch moeten zijn ?«

Ze stond op en streelde zijn oor.

»Ik weet het niet Jehu, ik weet het niet. Maar sinds de hulptroepen zijn aangekomen, is de rust uit mijn ge* moed verdwenen en verlang ik oneindig meer naar be* weging, naar praten, naar leven in het algemeen, dan voorheen.«

Jehu keek haar ernstig aan en streelde zijn baard.

»Zijn het de vrouwen die ge mist, Lea ? Ge waart er zoo aan gewend met velen harer dagelijks om te gaan en te praten.«

Onder Jchu’s ernst werd zij stil en bedrukt. Van haar gelaat vergleed de rozige glimlach en een vochtige glans dofte haar oogen. Ze knikte ontkennend, doch zeide niets.

»Dan is het misschien de gedachte aan uw vader, uw broer, die u doet verlangen ...«

Maar ze bleef nee*knikken met ernstigen blik.

»Ons leven is nu wel vreemd Lea, in ongemakkelijke tenten inplaats van, zooals in Jahats, in onze groote, ruime woning. Maar dat moet ge trachten te dragen. Eens, wellicht zeer spoedig, zal de Voorzienigheid begaan wor* den met ons lot en ons bijstaan de indringers te verdrij* ven. Tot zoolang moet ge moed houden en uw oog op Hem vestigen. Tracht ook altijd in harmonie te leven met Utza. schep vreugde in den lach van uw kindje. En, hebt