Debora

waren heel gelukkig met elkaar in Sukkoth. Ge ziet dus, het dient er weinig toe, met hem te wandelen.«

«Misschien hebt ge wel gelijk,« zei ze en keek hem tersluiks in de oogen. »Maar, de vrouwen zijn bijna allen gegaan en Litza is wel wat oud en kribbig voor gezel* schap. Nu, ik verlang te leven, ik wil bewegen en praten. Jehu heeft maar zelden tijd voor mij, in deze moeilijke dagen. Ge ziet, om niet alleen te zijn, om een woord te kunnen wisselen, is het heel natuurlijk dat ik mij tot Samuel wend.«

»Zoo /« bromde hij.

»Hij is verstandig, trots zijn jeugd. Wel is waar, zal de gedachte aan vrouw en thuis hem stiller doen zijn dan zijn aard is.«

Ze zweeg en keek hem van ter zijde aan, als verwachtfe ze direct antwoord. Doch hij zeide niets en keek achter zich.

Zij waren Absom en Samuel, die zeer langzaam liepen, een eind vóórgekomen.

»Ge ziet mij zeker voor heel dom aan,« zeide hij eindelijk.

Lea keek hem aan en tikte op zijn wang.

«Gij dom — nee hoor. Maar nu ga ik heen, naar mijn man Jehu.«

Ze scheen zich met vluggen pas te willen verwijderen.

«Lea l« riep hij met gesmoorde stem.

«Ja, wilt ge nog wat zeggen ?«

«Wilt ge dan niet met mij wandelen — als ge behoefte aan spreken en praten hebt?«

Ze keek hem als verrast aan en schudde dreigend haar vinger.

«O gij 1 Moest ik daarom zoo spoedig weten dat Samuel getrouwd is. Maar ik ben het óók, Izak. O gij, o gij l«

Hartelijk lachend liep ze heen en haar gezicht was nog even vroolijk toen ze Jehu’s tent binnenging.

Ze streelde zijn oor en zette zich op zijn knie.

«Weer aan die moeilijke geschiedenis, Jehu,« zei ze pruilend. «Komt die dan nóóit klaar. Luister nu eens naar mij. Ik wandelde vanmorgen het kamp rond met Samuel 118