Debora

voor altijd vaarwel te zeggen, hoopte hij dat innige liefde en hoop op een gelukkig leven met hem, bij naar het zwaarst zouden wegen. Hoe dat gaan moest ?

Eenmaal op het gebied van Sukkoth zou haar vader haar niet meer kunnen achterhalen. Zijn voet op dien grond zetten, zou gelijk staan met om den dood te vragen. Want, zoo al hij niet zou durven wagen de hand te heffen naar den vriend zijns vaders, naar den vader zijner Debora, zijn broeders en vooral de broeders van zijn verslagen vader dachten zoo niet.

Nee —eenmaal den berg afgedaald, zou Josephben Simon weifelen, zijn dochter achterna te snellen. Dat zou hij.

Het was grijsblauwe nacht en stille vrede alom hen. Verder en verder gingen zij, den weg zacht glooiend voelende verzinken onder hun voeten. En het leek, als* of met het sneller gaan langs het bergpad, Debora’s voeten williger liepen, haar wil tot blij*ven aan stands vastigheid verloor.

Zoo ging een uur, zoo ging anderhalf uur voorbij.

In de dichtbije verte glimpte een breede vlakte op die al meer en meer oplichtte tot zilvergrijzen glans. Ze leek, met haar zacht gewiegel in breeden golfslag, de zee, op kalmen zomermiddag, als een licht koeltje de kleine golfjes doet kabbelen.

Debora en Samuel letten er eerst op toen zij zich aan hun voeten uitstrekte. Het was het breede grasveld onder den berg, nu met grijsparelenden dauw overstrooid.

Plotseling bleef het meisje staan.

»Ik ga niet verder mee, Samuel,« zeide ze. »Van hier voert uw weg dalwaarts naar Sukkoth, de mijne leidt den Giliad op. Nog een korte stonde, en...«

»Nóóit!« zei Samuel vastberaden en drukte haar nog inniger tegen zich aan.

»Samuel,« schrikte ze, »wees niet opstandig, zeg niet iets dat uw lippen niet mogen uiten, mijn ooren niet mogen hooren.«

3