Debora

zoolang de heilige tabernakel zegenend zijn muren boven ons verheft? Wie zal mij yerbieden u lief te hebben, wie mij den bruidssluier opdwingen als ik u eeuwig wü gedenken en in gedachte de uwe blijven.«

»Niet slechts in gedachten, niet slechts in gedachten, liefste mijner jeugd, zon mijner jongelingschap. In wezen en gedaante zoo goed als in uw hart moet ge mijn bruid zijn, mijn huisvrouw worden. Jij moet mij mijn kinde* ren baren, jij moet mijn sabbathlicht ontsteken en het zegenen, jij Debora, jij of niemand.»

En in den gloed van zijn spreken voerde hij haar mee, zijn arm innig om haar leest gevlijd, zijn wang warm blozend tegen de hare. En zij ging met hem voort, stil aan, voet voor voet den berg af, onderwijl haar ooren met graagte inzogen, de woorden zijner liefde, de taal zijns harten die zijn lippen overvloeide.

En het zwartblauw van den nacht omhulde hen als een dichte mantel.

Ginds waar de donkere, blauwe lucht, waarin grillig roode en gele vlammen breed uit elkaar dwarrelden, de aarde raakte, lag in de verre diepte Sukkoth hun beider geboortestad. Het was eenige uren gaans.

Debora voelde dezen nacht als dien, welke haar levens* gebeuren bevatte en zou beëindigen. Ze zou hem brengen, haar geliefden bruidegom, tot aan den voet van het ge* bergte en daar zou hun afscheid voor eeuwig zijn. Nóóit zou zij den berg weer in die richting afdalen en nóóit zou hij hem weer bestijgen het gezicht naar haar huis gekeerd. Ze zou hem niet meer zien, noch hem spreken. En na jaren zou de mare van reizigers haar verhalen van zijn Choppa met een lief, godvruchtig meisje en zij zou dat huwelijk in stilte zegenen.

Dan zou haar hart gesloten zijn voor nieuwe liefde, doch er binnen zou de vlam eeuwig blijven branden, voor hem, als een nooit uitdoovend altaar. En dat zou haar geluk zijn.

Niet alzoo waren Samuel’s gedachten. Verre van haar

7