Debora

met alle vreugde van hun jeugd. Efraim, jonger dan beiden en eenigszins onder den indruk van zijn vaders tegenwoordigheid, dorst zich niet luide mengen in het gesprek. Doch zijn schitterende oogen en hooge kleur verrieden hoezeer hij instemde mét, en in gedachten volop deelnam aan de schertserijen der anderen.

»Spreek oprecht uw meening uit, Samuel ben Juda,« sprak Absom hem aan, «zijn de jonge maagden van Amalek, Moab en Ammon onze vijandinnen omdat haar vaders en broers onze vijanden zijn ?«

Samuel glimlachte om den ernst, dien Absom kwansuis in zijn stem legde.

«Wij mannen voeren strijd tegen mannen ...«

»Hoort, hoort, Efraim!« riep Absom jolig. »Vervolg uw gezegde, Samuel.«

»lk héb gezegd wat mijn meening is.«

«Slechts de helft, Samuel,«lachte Jehu’s onder#aanvoerder, «slechts de helft. Uw zin luidt in zijn geheel: «Wij mannen voeren strijd tegen mannen, doch mogen hun dochters wel liefhebbcn«.«

«Zoo is het,« bevestigde Izak, ondanks Samuel’s onU kennend hoofdschudden, met een vriendschappelijken tik op Absom’s schouder. «De strijd moge ons lokken, de liefde echter nog meer.«

«Bewaren wij die voor ónze jonge maagden,« voerde Samuel aan. «Hoe zouden we ooit reine liefde kunnen voelen voor de dochters van hen, die onze vrouwen rooven, onze mannen dooden, onze akkers platloopen.«

«Vraagt genot naar reinheid ?« spotte Izak. «O, Samuel, is het dit nu wat u avonden en nachten in peinzerij deed neerzitten, ver van ons gekout. Geef mij zoo'n weelderige Moabietische, al ware het Eglon’s dochter. Laat ik haar mollige armen om mijn hals voelen en haar de levens# sappen van den rooden mond drinken, dan vergeef ik haar in zoo’n moment alles wat haar vader en volk mijn volk aandéden en in de eerste duizend jaren zullen aandoén.«

«Zoo denk ik er óók over,« viel Absom hem bij.

103