Debora

op komst waren hen hebben teruggedrongen ?« schertste Jehu terug.

»Als zóó’n wonder mogelijk ware, geloof dan dat niet slechts Gad, maar alle stammen Israël’s hun troepen zouden hebben gezonden, voorafgegaan door een boodschapper. Of vergis ik mij, en hebt ge alreeds versterkingen ontvangen ?«

»Nog niet, Simon ben Joram,« zei Jehu nu ernstiger. »Men stelt meer vertrouwen in het water van den Jordaan dan in de wapenen van Palestina’s zonen. Wat dunkt u, Josaphat ben Jizreël?«

De aangesprokene was juist in een ernstig gesprek gewikkeld met Ruben ben Jitsgok. Bij Jehu’s vraag schoven beiden hun zetel dichter bij hem en mengden zij zich nu in zijn gesprek met Simon ben Joram.

Ondertusschen stonden de jonge aanvoerders, Samuel, Absom, Efraim en Izak de Sterke bij den ingang der tent en praatten druk met elkander.

Samuel had gedurende den tocht weinig gesproken. Dag en avond was hij in de weer geweest ten nutte zijner mannen, en aan niets dat zijn zorg behoefde, had hij zich onttrokken. Doch in de uren dat gekampeerd werd en de mannen onder lustig gekout den nacht verbeidden om te gaan rusten, had hij zich steeds in stil gepeins afgezonderd. En noch de vaderlijke vriendelijkheid van Josaphat, noch de vroolijke luim van Simon ben Joram had hem kunnen opwekken uit zijn somberheid.

Gaarne en vol ijver toch had hij zijn commando aan* vaard, doch de scheiding van Debora was hem zwaarder gevallen dan hij haar en zichzelf had willen bekennen. En menigen nacht dat hij den slaap niet vatten kon, had hem voor den geest gezweefd, hoe eenzaam Debora zich wel voelen moest in de haar vreemd geworden stad met slechts zijn moeder tot vriendin.

Nu echter, te midden der vroolijke jonge aanvoerders, moést hij zich wel onttrekken aan zijn gepeins. Absom en Izak, in dien korten tijd reeds vrienden geworden, wisten niet van ernst en schertsten en lachten met elkaar 102