Debora

Zoo stond in vastberaden houding het leger de komende tlingen af te wachten, toen een der lieden die het oor naar den grond had gebukt, riep :

»Ik hoor, ik hoor den dreun van paardenvoeten, van vele tegelijk.«

»’t Is Eglon !« riepen nu vele stemmen. »Amalek, Moab en Ammon naderen.«

Absom, geheel zijn kalmte herkregen, haalde ongeloog vig de schouders op.

«Van uit het noorden,« zeide hij luide, »gelooft dat niet, broeders.«

Nu werd het geluid van den paardendraf voor allen hoorbaar en werd ook een groep ruiters zichtbaar, voorgegaan door een jongen man die dreigend een lang zwaard boven het hoofd zwaaide.

«Mannen Israël’s,« riep Absom nu luide, «rijdt niet zoo woest uw broeders tegemoet. Er zou gevaar door ontstaan. Zeg mij,« ging hij voort toen de woeste voorrijder zijn paard door een ruk aan de manen deed inhouden, «vanwaar komt gij en waarheen voert uw snelle tocht ?«

«Wij zijn mannen van Gad — zijt gij broeders ?« riep de ruiter nu luid en zijn nog steeds geheven zwaard blonk Absom’s mannen dreigend tegen.

«Juicht luide, mijn broeders!« riep Absom nu, «ziehier onze helpers. Wij zijn mannen van Ruben — onze aan* voerder is de wijze Jehu van Jahats. Zijt gij gezonden op raad van Eliazar ?«

De ruiter sprong van zijn paard en liep Absom tegemoet.

«Ik ben Izak, bijgenaamd de sterke, mijn vader was Jozua van Sukkoth. Ik voer de voorhoede aan van Suk* koth’s leger, dat Samuel ben Juda tot bevelhebber hecft.«

«Ik ben Absom ben Abraham, Jehu's onder*aanvocrder.«

De beide jonge mannen liepen op elkaar toe en om* armden elkaar hartelijk.

99