Debora

eele ontmoetingen met strooptroepen van Eglon te vers mijden. Absom’s streven toch was er op gericht de krachten van zijn klein leger niet te versnipperen door allerlei nuttelooze kleine gevechten, doch te trachten zijn mannen flink te oefenen en voor te bereiden tot een grooten slag, indien Eglon’s voorhoede naar zijn kamp mocht optrekken.

Toen de legerplaats een eind achter den rug was, ving een der voorste mannen half luide een lied aan. Anderen vielen aanstonds bij en weldra plantte het gezang zich voort tot in de achterste gelederen.

Het was een dier oude, zwaarmoedige gezangen, wier melodie de kinderen Israël’s hadden gezongen gedurende de jarenlange omzwervingen in de woestijn. Het rhythme was langzaam en zwaar en de woorden, die de mannen zongen, waren vol van klacht en weemoed.

Nu echter opgeruimdheid heerschte onder de mannen en zij er een krachtigen pas inhielden, versnelden zij vans zelf net tempo der muziek. Het resultaat verraste hen.

Hoe heel anders klonk nu die eerst zoo zwaarmoedige muziek. Het leek, als was er nieuwe geest gevaren in het oude lied, die het vernieuwd en vermooid hack Het snellere tempo, nu gelijk gezongen, deed hen ook den pas daar* naar regelen.

En dit veroorzaakte iets, wat Absom niet gehoopt had door vele oefeningen te verkrijgen; het besef van marsch* eenheid begon in zijn mannen te vaten. Op een zeker moment omziend, zag hij hen in den pas loopen als de besten van Moab’s geregelde soldaten.

Had louter een lied, een lied in vlugger tempo ge* zongen, dat wonder teweeggebracht ? voer nu door zijn hoofd. Hij moest dit wel gelooven.

Na dit lied werd een nieuw aangeheven en gezongen in het tempo van den pas, waarin men nu eenmaal liep. Absom bemerkte nu tot zijn groote vreugde, dat deze oefenswandeling door zijn mannen werd opgevat als een afleiding, ja een genot, instede van een dwazen inval van hem, zooals hij had gedacht.

^4) Üebora.