De gezellige staking

—    Waarom — moet die in de kraam?

—    Ik heb ’m in geen twee dagen gezien — ik ben er niets gerust om.

—    Denk je dat-ie ziek is?

—    Nee—daarom zou ik me trouwens niet ongerust maken. Maar je bent zelf flink genoeg om te beseffen wat je denkt als je iemand in geen twee dagen op appél hebt gezien.

—    Je denkt dat-ie werkt.

—    Als ik dat nou’s denk?

—    Denken en vermoeden willen niets zeggen — weten is hier de kwestie. Weet jij wat? Kom er dan voor uit.

—    Nee — weten doe ik niks, zei Douwe trouwhartig.

Jozeph lachte fijn-ironisch. Hij wist dat Smikkel in het geheim aan het werk was gegaan; Mientje die niets voor hem verzwijgen kon had het hem verteld. Scholte was persoonlijk bij hem thuis geweest, om hem er toe over te halen en zijn vrouw en Mientje hadden den patroon bijgestaan, zijn aarzelen te overwinnen.

Toen zij het hem eergister vertelde, vond hij het direct allemachtig leuk. Al wat naar strubbeling leek en wat geharrewar en gekibbel kon veroorzaken juichte hij innerlijk toe, omdat hij saaiheid verfoeide. Zijn doorzicht in arbeidsconflicten zei hem ook dat, hoe meer arbeiders zich lieten overhalen het werk te hervatten, des te meer het eind van het conflict naderde. En of dat eind, overwinning of nederlaag zou brengen liet hem, logisch gedacht, koud. Hij had zijn levensbalans al lang geleden opgemaakt en hij wist dat enkele guldens meer of minder inkomen, zijn leven niet mooier of leelijker kon maken, zijn geluk zou bevorderen noch doen tanen. Maar — wel had hij direct begrepen, dat Smikkel’s „verraad” hem in zijn handen overleverde en vooral zijn voortdurend afwezig-zijn hem een enormen stap 84