De gezellige staking

—    Ja — ik wil er nog even bij zijn — dan smeer ik hem. Ga je mee zoo wijd?

—    Als we ze willen inhalen, moeten we poot-an spelen.

—    We komen er wel. Waar zit jij nou zoo eiken dag?

—    Ik ? Ik kom eiken ochtend een uurtje in de zaal en soms ga ik mee uit, zooals nu. Maar meestal zit ik ’s middags een uurtje in de Nieuwe Karseboom.

—    Is het daar gezellig?

—    De tijd gaat er voorbij en dat is al heel wat. Het duurt mij lang genoeg.

—    Ik wil het graag gelooven,glimlachte Joop—Kijk daar’s wat een meid.

Douwe keek.

—    Een malle kop haar.

—    Hou je daar niet van?

—    Ik heb nou andere zorg. Had maar niets aangehaald — met die staking — ik zie er nog geen eind van. Week op week gaat voorbij en we komen geen stap verder. Een strop ....

—    Enkele jongen — die je bent! zei Joop verwijtend.

—    Enkele jongen! Een strop is een strop, of je nou ge-getrouwd bent of niet.

Ze stapten onder hun gesprek flink aan, zoodat ze weldra in gezelschap waren van de achterhoede, bestaande uit jongens die al loopende probeerden JanusKlopperopzijnbochel te mikken. Zijn groenachtige, kale jas was kledderig van de modderachtige sneeuw. Af en toe stond hij stil om zich schoon te schudden. Dan bukte hij zich als zocht hij een steen om dien zijn kwelgeesten na te gooien. Deze vlogen dan naar alle kanten en verscholen zich achter boomen en in stoepkelders, waarna Janus weer achter zijn kameraden aanhuppelde.

—    Ik wou je eigenlijk eens spreken over Hein Smikkel, begon Douwe aarzelend. Joop lachte fijntjes.

83