De gezellige staking

De stakers die weer aan het sneeuwballen gooien waren, schrokken geducht en vluchtten, het jasje van schele-Ko achterlatend, de brug op. De agenten hen achterna.

—    Douie — woar hai je me jas ? vroeg de schele, toen hij bekomen was van den schrik.

—    Welke jas? vroeg Hein, die de „dooie" werd genoemd omdat hij naar beweren van zijn vakgenooten oud genoeg was, om werkelijk dood te zijn.

—    Welke jas — ferdommesche ou-e suffert.... main jas natuurlijk.

—    Heb je je borreltje al gehad, douie? schertste de komiek.

—    Nei — ik, zei de dooie, die bij het hooren spreken over drank aanstonds helderder uit zijn oogen zag. Wanneer... ?

—    Kou — doar lait-ie!

—    Skeile — op de stoep fan De Loever....

—    Hè — sou metein sleipt de woaterloars ’m in de wacht.

—    Ik goa ’m hoale ...!

—    Doorloopen! commandeerde een agent die een herhaling van het tooneel vreesde.

—    Allemoal mei jonges, klonk het uit vele monden. De jas van skeile-Kou!

—    Doorloopen — of de lat d’r op.

—    Hou je bek — pis in bed — of we knoere je....

—    In naam....

—    Ein — twei....

—    .... der wet____

—    Kou-de-woaterloars! De stormloop was nog woester dan den vorige. Tevergeefs poogden de agenten stand te houden; ze waren te zwak. Een zwaaide zijn stok en sloeg den bochel op zijn hoofd.

76