De gezellige staking

In den winkel van baas De Loever stond Ko-de-water-laars. Hij had een stuk zink in de hand en een pijp in den mond. Deze nam hij er even uit, om tegen de stakers de tong uit te steken.

—    Kou-de-woaterloars! joelden de jongens. Kou-de-woa-terloars.

—    Doorloopen, doorloopen! riepen de politie-agenten.

—    Sloa die keirels d’r lui smoel dicht, schreeuwden een uit den troep.

—    Wie smoel — — doorloopen!

—    Och hou je rotbek, smaalde schele-Ko. Je ferbeildt je toch seiker niet dat je een mouie stem hebt.

Het openbaar gezag zweeg; de agent in politiek verwijderde zich eenigszins onrustig, met een gezicht waarop groote ernst lag.

—    Jonges — loat main begoan, maande Smul tot kalmte aan. Loat main nou ’s een ernstig wourdje mit ’m spreike. Kou — Kou! gilde hij daarop en tikte op de ruiten, Kou — hour ’s effe — we doen je niks.

Dat ware hem ook onmogelijk geweest, want de deur was op slot.

Ko-de-waterlaars spoog op den vloer en keerde zich daarna om, met een onkiesche en beleedigende handbeweging aan zijn zitvlak.

Smul’s kalmte was spoedig uitgeput.

—    Sal je d’r godsalme-1.... uitkomme, fuil sch____huis, se

salie je toch godferd----gein pout anroake----gilde hij

woest.

—    Kom d’r uit — kom d’r uit! schreeuwden vijftig stemmen.

Pats. Een dikke, kledderige, moddersneeuwbal kletste tegen de winkelruit.

69