De gezellige staking

negen gulden en wisten op regenachtige dagen de jongens danig te vermaken met hun vertellingen uit dien ouder-wetschen tijd. Zij hadden den arbeid neergelegd omdat ze, uit een redevoering voor de staking uitgesproken, abusievelijk hadden opgemaakt, dat zij na goeden afloop van deze, door de organisatie zouden worden gepensioneerd.

Af en toe raakte een hunner de kluts kwijt; dan strompelde dienaar een stoep, zei „goeien nacht” en dommelde in. Zijn makkers hielpen hem dan weer op den been en Jan-komiek vertelde, om hem aan te moedigen, dat de voorzitter had beloofd een borrel te betalen, voor een ieder die den tocht tot het eind toe zou meemaken. Dat vooruitzicht maakte den ouden suffer weer plotseling spring-levend en uitgeslepen vroeg hij, of-ie den zijne maar niet alvast mocht opnemen.

Joop liep in de achterhoede, praatte met een loodgieter zonder neus en met een bochel. Deze was één der beide, aldus door de natuur begiftigde loodgieters, maar wegens het ontbreken van zijn neus was hij de minst begunstigde onder zijn makkers.

Joop was liever niet meegegaan. Hij wist dat zijn onverschilligheid en zijn avontuurlijk gemoed hem onverbiddelijk naar voren zouden drijven, zoodra er een conflict ontstond en het mogelijk gevolg van zoon optreden kwam hem minder gewenscht voor, wijl hij, met het oog op zijn gezelligen omgang met Mientje, niet graag zijn vrijheid zou verliezen.

Het ging nu eerst los op baas De Loever, den voorzitter der patroonsvereeniging. Deze had nog steeds volk aan het werk en was een der hardnekkigste weigeraars van het onderhandelen met de werklieden. Daarna zou de expeditie baas Hooglandt aandoen. Deze was stug-katholiek en secretaris der patroonsvereeniging en stond om beide hoedanigheden in een alles behalve gunstig blaadje bij de stakers.