De gezellige staking

te blijven. Ze nam zich voor hem te laten voelen dat ze niet om hem verlegen was.

—    Ken jai ook Douwe Colijn, vroeg ze schijnbaar zonder neven-bedoeling.

Hij keek even verwonderd op. Dan tintelde een ondeugend licht in zijn oogen; de naam van den jongen, burgerlijk-fatsoenlijken loodgieter wekte een plan bij hem op, zoo fantastisch en toch zoo van pas dat hij zijn luimigheid niet beter wist te uiten dan door Mientje op te tillen en haar in het rond te draaien en te kussen. Hij verbaasde zich dat hij niet eerder aan die mogelijkheid had gedacht. Colijn en Smikkel werkten aan den zelfden winkel — bij Scholte. Niets was natuurlijker dan dathij enMientjeelkaarkenden.Waarom zou hij niet op haar verkikkerd kunnen zijn? speelde het door zijn hoofd.

—    Hoe kom jij zoo op eens op dien stillen diender, vroeg hij glunder.

—    Sou je me niet eirst loslate — ik bin gein draaitol. Jai hadt het straks immers al over hem, met vader. Ze werke aan éin winkel.

—    Bij Scholte!

—    Ja!

—    Maar — wat zou dat?

—    Wat doe je op eins opgewonde — straks dei je soo seidig. Bin je jaloersch van 'm. ’t Is anders een aardige vent.

—    Jaloersch van dat broekie — nee hoor.

Mientje schaterlachte.

—    Broekie! Nou — en öfje ’m om hebt. Ik zou niet weite w’rom Colijn een broekie is. ’t Is een goeie jonge, een echt leuke snuiter. Als-ie mit vader in de buurt op karwai is — eit-ie meistal bai ons, om twaalf uur; dan hebbe we den grootsten schik mit elkaar. Je moet ’m eins hoore voor-60