De gezellige staking

nu weer voor mij een klaar bewijs dat jouw soort christe-lijken en die moderne broekies van het slag Douwe Colijn, nooit of nimmer een goed begrip zullen krijgen van den geest der bouwvakarbeiders, hier in de stad.

Geloof me, die lui zijn uit den aard van hun bedrijf anarchistisch aangelegd en nu moet je ze anarchistisch nemen en behandelen. Wij — en metselaars, opperlui, stucadoors, schilders, timmerlieden en verder allen die in de bouwerij hun hap snert verdienen — we zijn allemaal zwervers van je eerste soort. Wij, in de eerste plaats. Hier zitten we een week, daar een paar maanden — en ginds weer een dag of wat. Als het koud is dat je er bijna van verrekt, dan sturen ze je naar dak om leien te spijkeren of papier te dekken. Regent het dat het giet, dat laten ze je vuile goten uitbaggeren of je mag ze vernieuwen omdat er op gerekend wordt dat je in dat natte weer nog een beetje harder aanpakt dan anders. En — in een drogen zomer, als je stikt van de hitte, dan kruip je met je verdommenis in de derrie onder den grond — om leidingen te ontstoppen of aan te leggen — of je staat boven op dak te braaien in de zon. Zie je — al die narigheiden die wij ontmoeten, nog buiten de dwingende noodzakelijkheid van te werken, maken ons soort menschen opstandig en anarchistisch. En dat zie jij niet, dat begrijp jij niet en al die christelijken en modernen net zoo min. Daarom pakt jij en Colijn de mannen altijd verkeerd aan en zal je nooit vat op ze krijgen.

— Ik snap niet w’rom juist ik niet; ik heb met die noarig-heide toch seiker net soufeil te moake as hoarlui. Of — denk je baigeval dat ik het sou goed heb en dat de boas, mam spoart?

— Nou ben je d’r glad naast. Het gaat er nu niet om wat jij ook meemaakt en ondergaat — maar hoe jij je er onder

47