De gezellige staking

—    Beter dan bij ons rotvak.

—    Je mot toch wat sain.

—    U hebt de lui toch maar goed gevoerd dat ze moeste stake, meneer Ranschoen, vleide Mientje. U moest ze nou maar weir met een zoet laintje naar hun baze terug brenge.

—    Seg maid — wil je wel ’s gauw____

—    Och — dat mag ze wel zeggen, vergoelijkte Jozeph. Maar — dat zou ik niet kunnen beste meid — dat kan niemand op het oogenblik. Als ik er mee voor den dag kwam, zouden de stakers op mij inranselen.

—    Nou — u zelf zal ook gein zin hebbe, nou al met de prèt uit te scheie. ’t Is maar niet leuk, zoo een paar maandjes te lanterfante.

—    Vin-je dat? Maar jij dan — ben jij zoon ploeteraarster?

—    Nou niet — ik ben uit mijn dienst; d' andere weik kom ik bai De Waal.

—    Zoo? Nou — pas dan maar op. Allemaal Kaatjes en Betjes werken daar. Daar ben jij beslist niet tegen opgewassen.

—    Poeh!

—    De meeste vrouwen begrijpen natuurlijk geen steek van onze staking, wendde Jozeph zich tot vrouw Smikkel. Ik durf wedden dat de meeste stakers en hun vrouwen mij voor een raddraaier en opstoker aanzien. En toch is er niets minder waar dan dat.

—    Seg dat nou niet, bromde Smikkel. Jai bint toch tfeper-

soun die se f er schrikkelijk het opgeruid en — da-was op se minst gesaid — onferantwourd fa-je. Ik had ze al oardig kalm gemoakt, met een poar berustende wourde____

Jozeph barstte plots in een schaterlach los.

—    Nee maar — neem me niet kwalijk — ik moest even lachen. Verbeeld je — jij met je berustende woorden. Dat is 46