De gezellige staking

De kinderen waren klaar en zagen vraagoogend in het rond.

—    Motte jullie nog een sneitje soame?

—    Asseblieft, zei het achtjarig meisje tevreden. Haar ouder broertje knorde iets en keek verstolen naar Jozephs bord waarop nog een boterkarn lag.

—    Sal je ’t eins loate, noar ’n ander se bord te kaike, dreigde vrouw Smikkel.

—    O — ik eet gerust niet meer — als de jongens lusten... ? De margarine schrijnde zijn keel tot walgens toe. Zulke gemeene had Christien hem nooit durven voorzetten. Jij lust wel, niet vent?

—    Nei meneir! zei het jongetje onderwijl hij de boterham van het bord nam en er wild zijn tanden inzette.

—    Laat ze maar gaan juffrouw — ’t zijn kinderen. Zoolang er is....

—    Sou is ’t net — soulang d’r is, zuchtte vrouw Smikkel. As ’t feirtien doage ferder is — hebbe we misschien dat ouk niet meir. Goat jullui nou speile jonges — je mot temei noa schoul.

—    Joa moeder.

—    Niet op ’t ais, jonges.

—    Nei foader, zei het meisje.

—    ’t Ais is dik genogt pruttelde de jongen. Va-morrege pas hebbe ze d’r nog een kai op gemieterd.

—    Wie — wie en het dat gedoan?

—    Wai niet — foader, die andere jonges----

—    Zijn ze dat ? vroeg Jozeph, toen de kinderen de trap afrolden.

—    Die — en Mientje — en dan nog twei; een maid fan faiftien, die ’s al four dag en nacht en een jongen fan dertien. Die is bai het timmere....

45